مدلسازی عدم قطعیت در یک محیط آگاه از زمینه مکانمند

با رشد سریع سیستم های فراگیر و شبکه های بی سیم و تلفن همراه، کاربردهایی که در آن گروهی از کاربران سیار نیاز به تصمیم گیری دارند، اهمیت زیادی پیدا کرده اند. اگر اعضای گروه بخواهند از بین مکان های متعدد مثلاً در سطح یک شهر، یک یا چند مکان را انتخاب نمایند که در مجموع کمترین فاصله را با مکان فعلی اعضاء داشته باشند، ممکن است سیستم نقاطی را برگرداند که با نظرات اعضای گروه همخوانی نداشته باشد. در واقع مفهوم فاصله در دنیای واقعی ذاتاً با عدم قطعیت همراه است. هیچ تعریف دقیق و پذیرفته شده ای برای کلمه ای مانند نزدیک وجود ندارد و افراد مختلف ادراک ها و باورهای متفاوتی درباره واژه ها دارند. علاوه بر آن ترجیحات افراد نیز متفاوت بوده و ممکن است برای یک عضو گروه، فاصله جغرافیائی تا نقطه مورد نظر مهم باشد و عضوی دیگر کوتاه بودن زمان لازم برای رفتن به آن نقطه را ترجیح دهد و عضو سومی نیز باشد که به هر دو جنبه اهمیتی نسبی بدهد. عوامل فوق به زمینه مکانی کاربر بستگی دارند و در واقع ادراک هر فرد از مکان و زمان و سایر جنبه های فاصله، ممکن است بر حسب زمینه و شرایط مکانی فعلی او تغییر کند. چنین نیازهای پیچیده ای را نمی توان با استفاده از مدل های کلاسیک و تک جنبه ای فاصله مانند مدل اقلیدسی برآورده نمود. بنابراین مدلی برای فاصله لازم است که محدود به یک جنبه نباشد و نیز بتواند عدم قطعیت حاصل از تفاوت ادراک فاصله بین افراد را که تحت تاثیر زمینه مکانی آنهاست، به حساب آورد تا نتایجی که با بکارگیری این مدل فاصله در کاربردهایی مانند پرس وجوهای مکانی برگردانده می شود متناسب با زمینه مکانی فرد و گروه و ترجیحات آنها باشد. در این تحقیق ابتدا مدلی از فاصله گروهی ارائه شده است که سه جنبه مهم از ادراک انسان نسبت به فاصله شامل جنبه های مکانی، زمانی و اقتصادی را دربرداشته و عدم قطعیت مرتبه بالای آن ها نیز با استفاده از منطق فازی نوع2 بازه ای مدلسازی می شود. سپس این مدل در حوزه کاربرد پرس وجوهای نزدیک ترین همسایه گروهی با دو رهیافت متفاوت بکارگیری شده و با معیارهای متعدد ارزیابی گردیده است. نتایج این ارزیابی نشان می دهد که مدل پیشنهادی می تواند میزان رضایت گروه از نظر مرتبط بودن نتایج با ادراکات اعضای گروه نسبت به جنبه های مختلف فاصله و همچنین ترجیحات مختلف افراد نسبت به این جنبه ها را بطور چشمگیر افزایش می دهد. همچنین روش مدیریت قطعیت پیشنهادی توانسته است حساسیت سیستم را نسبت به جابجایی مکان کاربران سیار کاهش دهد و از محاسبات مکرر و غیرضروری جلوگیری نماید. روش توسعه یافته پیشنهادی مبتنی بر ناحیه بندی فضای جستجو با خوشه بندی فازی و موزائیک بندی مکانی برای اجرای پرس وجوهای گروهی نیز بهبود کارآیی قابل توجهی را نشان داده است تا بکارگیری مدل فاصله چندجنبه ای با توجه به محدودیت های پردازشی در سیستم های سیار امکان پذیر باشد.